Doświadczenia Mam

 „Patrzysz na bobaska i czujesz, jak wypełnia Cię po czubek głowy smutek i lęk. Wlewa się w Ciebie tak intensywnie, że łzy same napływają do oczu. Nie wiesz, czy się nim dobrze zajmujesz. Bo niby skąd? Płacze. Dlaczego on, do diabła, płacze? Ojciec dziecka jeszcze się nie ocknął z poporodowego szoku, bo nie dostrzega żadnych zmian w Waszym życiu. Wolałabyś zostać sama. Ale jak sama? No jak? Przecież czujesz się w tym wszystkim potwornie samotna i wcale Ci to nie odpowiada. 
Irytacja. Złość. 
Jak to, co robiłam cały dzień? Gówno robiłam! Leżałam cycami do góry i pachniałam!
Przytłaczające.
Jakbyś miała dolce na koncie już dawno byłabyś w Meksyku. Tfu. Nie myśl tak nawet. Zła matka, zła. Bezużyteczna. Chata przypomina pobojowisko. Wszystko Twoja wina. Nie ogarniasz. Jak to możliwe, że inne kobiety ogarniają?
Zmęczona jesteś? Wielka mi rzecz, to się wyśpij! Dziecko przecież śpi, to dlaczego Ty nie śpisz?
Padasz na pysk, wszystko wypada Ci z rąk, podpalasz niechcący kuchnię. Zapominasz pin do karty. I tak Ci nie jest potrzebny – przez najbliższe pół roku nie wyjdziesz z domu. Koniec życia.
Jesteś głodna. Co byś zjadła? Nie wiesz. Nie umiesz podjąć nawet tak prostej decyzji. Na szczęście nie musisz się zastanawiać w co się ubrać – dresy masz dwa, zazwyczaj jeden leży w praniu.
I to wszechogarniające poczucie winy i bezsilności.
Dlaczego ja Cię sprowadziłam na ten straszny świat, bobasku?”

Kolekcjonerka Mil – fragment za zgodą autorki. 

 „Pierwsza ciąża, choć niespodziewana, była dobrą nowiną. Stwierdziliśmy zmoim partnerem, że to dobry moment, czekaliśmy podekscytowani.Macierzyństwo za pierwszym razem jest takim szokiem, że robisz wszystko w amoku, automatycznie, aż tu nagle dziecko idzie do przedszkola. Wtedy pomyśleliśmy, że nieźle nam poszło i zaczęliśmy starać się o drugą ciążę. Kiedy okazało się, że znowu jestem w ciąży bardzo się cieszyliśmy, ale przebieg tych 9 miesięcy był zupełnie inny, niż za pierwszym razem. Dużo stresów, specjalistyczne badania, wiele wątpliwości i dylematy moralne. Już wtedy z wesołej i rozgadanej osoby zamieniałam się w zestresowaną i przygaszoną wersję samej siebie. Szczęśliwie, druga córka urodziła się zdrowa i cudowna. Myślałam, że teraz to już będzie z górki – będzie super. Ale jakoś nie było. Ja byłam ciągle w stresie, wiecznie poddenerwowana, zmęczona do poziomu niemożliwego, nawet gdy mogłam spać długo. Najmniejsza rzecz powodowała awanturę i wybuchy gniewu. Każdy powód był dobry do płaczu. Miałam wyrzuty sumienia, że denerwuję się na starszą córkę, że odganiam ją, jednocześnie nie mogłam się skupić na niej, byłam w ciągłym nerwowym ruchu. Czułam, że moja równowaga zniknęła, a jest jakiś wir nad którym totalnie nie miałam kontroli. Czułam się z tym źle. Kiedy któregoś dnia ogarnęła mnie bezzasadna panika, stwierdziłam, że nie dam rady tak dłużej funkcjonować, nie chcę. Te kilka miesięcy życia w takim stanie mnie wykończyły. Poszłam do psychiatry, a potem prosto do psychoterapeuty. To była świetna decyzja. Dziś, po kilku miesiącach w terapii, czuję że mam już głowę nad poziomem wody. Czuję się o niebo lepiej, wracam do siebie. Teraz dość często płaczę…ze śmiechu. Tęskniłam za tym. Jeśli cokolwiek sprawia, że nie jesteś sobą i jest ci źle – idź, szukaj pomocy. Warto.”

Aga – mama dwójki dzieci.

 „Dla wielu z was, jak sądzę, zdaję się najszczęśliwszą osobą na tej planecie. Mam niesamowitego męża Johna, z którym jestem już od 10 lat. Widział moje sukcesy i porażki, a ja widziałam jego. Jest dokładnie tak współczujący, spokojny, kochający i wyrozumiały, na jakiego wygląda. (…) Miałam wszystko, czego potrzeba do szczęścia, a mimo to przez większość roku czułam się nieszczęśliwa. Aż do grudnia wszyscy – oprócz mnie – to wiedzieli: miałam depresję poporodową. Jak mogłam się tak czuć, gdy wszystko było wspaniałe? Trudno mi się było z tym pogodzić i unikałam nawet rozmowy na ten temat, gdyż wszystko natychmiast było rozdmuchiwane. To, co podczas ciąży zdawało się przypadkowymi komentarzami o in vitro, zamieniło się w całe nagłówki o tym, jak wybrałam płeć mojej córce. I natychmiast miałam przed oczami, co będzie, gdy się przyznam. Ale to jest duża część mojego życia, a także innych kobiet.

(…)

Wstawanie z łóżka, żeby być na planie na czas, było bolesne. Dolne plecy mnie rwały, ramiona – a nawet nadgarstki – bolały. Nie miałam apetytu. Przez dwa dni mogłam nie przełknąć ani kęsa, a wiecie, jak ważne jest dla mnie jedzenie. Jedyne, co mnie uderzyło, to jak się odseparowałam od ludzi. Odchodzili. Oczy zachodziły mi łzami i wybuchałam płaczem. Moja makijażystka ocierała je do sucha i dawała mi kilka minut, żebym się pozbierała. (…) Przed Bożym Narodzeniem poszłam to lekarza rodzinnego na badania. John siedział obok mnie. Spojrzałam na doktora i łzy nabiegły mi do oczu, bo byłam już tak zmęczona bólem. Spaniem na sofie. Budzeniem się w nocy. Wymiotowaniem. Wyciąganiem spraw niewłaściwym ludziom. Brakiem radości z życia. Odizolowaniem się od przyjaciół. Brakiem energii, żeby zabrać moje dziecko na spacer. Lekarz wyciągnął książkę i zaczął wymieniać symptomy. A ja tylko potakiwałam: “Zgadza się, tak, tak”. Otrzymałam diagnozę: depresja poporodowa i zaburzenia lękowe, które wyjaśniały część moich fizycznych symptomów.

(…)

Pamiętam, że czułam się wyczerpana, ale jednocześnie szczęśliwa, że mogłam wreszcie wejść na drogę do wyzdrowienia. John też się cieszył. Zaczęłam brać antydepresanty, co mi pomogło. I zaczęłam dzielić się tą informacją z przyjaciółmi i rodziną. Czułam, że wszyscy zasługują na wyjaśnienia, a nie wiedziałam, jak inaczej to przekazać niż jedyny sposób, jaki znam: po prostu to mówiąc. Za każdym razem było mi łatwiej powiedzieć to na głos. Wciąż nie lubię mówić “mam depresję poporodową”, bo słowo “depresja” przeraża wiele osób. Często nazywam to “poporodówką”. Może jednak powinnam to mówić. Może wtedy zmniejszę ciążący na tym stygmat”.

Chrissy Teigen – to amerykańska modelka i autorka, która zadebiutowała w corocznym wydaniu Sports Illustrated Swimsuit Issue w 2010 roku, a wraz z Niną Agdal i Lily Aldridge pojawiła się na okładce w 2014 roku. Wcześniej była częścią programu dyskusyjnego FABLife na panelu lifestyle’owym i obecnie jest współgospodarzem Lip Sync Battle z LL Cool J w Paramount Network. Przytoczone wyżej fragmenty pochodzą z wywiadu dla amerykańskiego „Glamour” (więcej można przeczytać na stronie: https://viva.pl/ludzie/newsy/chrissy-teigen-o-depresji-poporodowej-109861-r1/).